Choro

De choro verscheen voor het eerst in Rio de Janeiro rond 1870. De wortels van de choro liggen in de polka, schottische en walsen van de Europese salonmuziek. Deze muzieksoorten verschenen in de kosmopolitische stad rond 1840. De choro werd langzamerhand volwassen en werd steeds meer gespeeld door professionele muzikanten. De originele instrumentatie bestond uit fluit, cavaquinho (sopraan gitaar) en één of twee gitaren. De fluit verzorgde de melodie, de cavaquinho ritme en harmonie, en de gitaren de harmonie en contrapuntische baslijnen. Terwijl de aanwezigheid van deze instrumentatie altijd werd behouden, begon zij zich uit te breiden met instrumenten uit de marsbands als trompet, trombone, klarinet, saxofoon en oficleide, snareninstrumenten als de mandoline en een 7-snarige gitaar, en pandeiro. Terwijl de rondo-vorm van het geïmporteerde repertoire behouden bleef, resulteerde de combinatie van het onderliggende ritme, syncopische lijnen en waarschijnlijk het karakter van de originele composities en uitvoeringen in een uniek Braziliaans genre. De choro werd aangepast door Braziliaanse componisten als Chiquinha Gonzaga en Ernesto Nazareth in hun werken voor solo piano en door Heitor Villa-Lobos in zijn talrijke werken voor sologitaar, kamerorkest en concerten.

De choro is altijd een belangrijk element van de Braziliaanse populaire muziek gebleven. Sinds 1995 is de choro populairder geworden bij beoefenaars en luisteraars. Vandaag de dag zijn de vitale centrums Rio de Janeiro, Brasília en São Paulo.

Belangrijke figuren zijn Joaquim Antônio Callado, Anacleto de Medeiros, Pixinguinha, João Pernambuco, K-Ximbinho, Radamés Gnattali, Jacob do Bandolim, Waldir Azevedo, Paulo Moura, Garôto, Altamiro Carrilho en Ademilde Fonseca. (Vrij vertaald uit: "Inside The Brazilian Rhythm Section", Sher Music Company, 2001: 54)